ارزیابی مقایسه ای متابولیسم کندروسیت های مفصلی، تحت شرایط مختلف فشار جزئی اکسیژن و ph بر روی دو داربست زیست تخریب پذیر پلی یورتان و آلژینات

مقدمه: غضروف بافتی بدون رگ است که توانایی پایینی در خودترمیمی دارد و یکی از روش های ترمیم آن، بهینه کردن عوامل فیزیکو شیمیایی مؤثر بر روی سیستم داربست سلول می باشد. سیستم داربست سلول، سیستم مهندسی شده ای است که می تواند با کنترل عوامل مختلف فیزیکی و بیوشیمیایی در عملکرد سلول و رشد بافت جدید تأثیر بگذارد؛ علاوه بر آن که انتخاب نوع داربست نیز می تواند در فرآیند متابولیسم سلولی و تشکیل بافت جدید تأثیرگذار باشد. روش ها: در این تحقیق، پس از جداسازی کندروسیت های مفصلی از مفصل پای گوساله های 9-6 ماهه، تأثیر دو عامل فیزیکوشیمیایی یعنی فشار جزی اکسیژن و ph بر میزان تولید و نرخ تولید لاکتیت بعد از 1، 2 و 3 روز کشت سلولی و تولید گلایکوسامینوگلایکن بعد از 3، 7 و 14 روز کشت سلولی کندروسیت ها بر روی داربست زیست تخریب پذیر پلی یورتانو آلژینات بررسی و مقایسه شد. یافته ها: تغییر فشار جزی اکسیژن و ph، بدون توجه به نوع داربست، می تواند باعث تغییر میزان لاکتیت و gag تولید شده و در نتیجه تغییر متابولیسم کندروسیت ها شود. بهترین شرایط متابولیسم بر روی هر دو داربست در فشار جزی 5% اکسیژن و 4/7=ph حاصل شد (001/0p < ). مقایسه ی نتایج بین داربست bpus و آلژینات نشان داد که متابولیسم سلولی تحت شرایط بهینه، بر روی داربست آلژینات بهتر از bpus می باشد (001/0p <0.001 ). نتیجه گیری: تغییرات فشار جزئی اکسیژن و ph، می تواند باعث تغییر حجم سلول و در نتیجه تغییر در مکانیزم انتقال مواد مغذی به داخل و خارج از سلول گردد. بنابراین، بهینه سازی شرایط فشار جزی اکسیژن و ph می تواند باعث بهینه شدن فرآیند glycolysis در غضروف شود. از طرف دیگر، آب دوستی بیشتر آلژینات نسبت به bpus می تواند سبب توزیع بهتر و تغذیه ی مناسب تر سلول ها در شرایط مختلف فیزیکوشیمیایی شود؛ چرا که این آب دوستی موجب انتقال بهتر مواد مغذی به سلول ها شده، عاملی برای بهتر بودن متابولیسم سلول ها بر روی آلژینات می گردد.